ให้ความรู้เรื่องผิวหนัง

ในการศึกษาครั้งใหม่นี้ นักวิจัยจาก MIT และสถาบันอื่นๆ ได้ค้นพบว่าจุลินทรีย์ชนิดนี้สามารถพัฒนาได้อย่างรวดเร็วภายในไมโครไบโอมของคนๆ เดียว พวกเขาพบว่าในคนที่เป็นโรคเรื้อนกวาง เชื้อS. aureusมีแนวโน้มที่จะพัฒนาเป็นตัวแปรที่มีการกลายพันธุ์ในยีนเฉพาะที่ช่วยให้เติบโตเร็วขึ้นบนผิวหนัง การศึกษานี้นับเป็นครั้งแรกที่นักวิทยาศาสตร์ได้สังเกตการวิวัฒนาการอย่างรวดเร็วแบบนี้โดยตรงในจุลินทรีย์ที่เกี่ยวข้องกับโรคผิวหนังที่ซับซ้อน การค้นพบนี้ยังสามารถช่วยให้นักวิจัยพัฒนาวิธีการรักษาที่เป็นไปได้ซึ่งจะช่วยบรรเทาอาการของโรคเรื้อนกวางโดยกำหนดเป้าหมายไปที่สายพันธุ์ของS. aureusที่มีการกลายพันธุ์ประเภทนี้และมีแนวโน้มที่จะทำให้อาการกลากแย่ลง Tami Lieberman ผู้ช่วยศาสตราจารย์ด้านวิศวกรรมโยธาและสิ่งแวดล้อมและสมาชิกสถาบันวิศวกรรมการแพทย์และวิทยาศาสตร์ของ MIT กล่าวว่า "นี่เป็นการศึกษาครั้งแรกที่แสดงให้เห็นว่า จีโนไทป์ของ Staph aureusกำลังเปลี่ยนแปลงในผู้ที่เป็นโรคผิวหนังภูมิแพ้" "ตามความรู้ของฉัน นี่เป็นหลักฐานโดยตรงที่สุดของวิวัฒนาการแบบปรับตัวในไมโครไบโอมของผิวหนัง" Lieberman และ Maria Teresa García-Romero แพทย์ผิวหนังและผู้ช่วยศาสตราจารย์แห่งสถาบันกุมารเวชศาสตร์แห่งชาติในเม็กซิโก เป็นผู้ เขียนอาวุโสของการศึกษา ซึ่งปรากฏในCell Host and Microbe ในปัจจุบัน Felix Key อดีต postdoc ของ MIT ซึ่งปัจจุบันเป็นหัวหน้ากลุ่มที่ Max Planck Institute for Infection Biology เป็นผู้เขียนหลักของบทความนี้ การปรับตัวของแบคทีเรีย ประมาณว่าระหว่าง 30 ถึง 60 เปอร์เซ็นต์ของคนมีเชื้อ S. aureusอยู่ในรูจมูก ซึ่งโดยปกติแล้วจะไม่เป็นอันตราย ในคนที่เป็นโรคเรื้อนกวางซึ่งส่งผลกระทบต่อเด็กประมาณ 10 ล้านคนและผู้ใหญ่ 16 ล้านคนในสหรัฐอเมริกาS. aureusมักจะแพร่กระจายไปยัง ผิวหนัง ที่เป็นกลากและติดเชื้อที่ผิวหนัง Lieberman กล่าว ว่า "เมื่อผิวหนังแตกStaph aureusสามารถหาโพรงที่มันสามารถเติบโตและเพิ่มจำนวนได้" Lieberman กล่าว "คิดว่าแบคทีเรียมีส่วนทำให้เกิดพยาธิสภาพ เพราะพวกมันหลั่งสารพิษและคัดเลือกเซลล์ภูมิคุ้มกัน และปฏิกิริยาภูมิคุ้มกันนี้จะทำลายสิ่งกีดขวางผิวหนังต่อไป" ในการศึกษานี้ นักวิจัยต้องการสำรวจว่าS. aureusสามารถปรับตัวให้เข้ากับการอาศัยอยู่บนผิวหนังของผู้ป่วยโรคเรื้อนกวาง ได้อย่างไร "โดยปกติแล้วจุลินทรีย์เหล่านี้อาศัยอยู่ในจมูก และเราต้องการทราบว่าเมื่อพบตัวเองบนผิวหนังอักเสบภูมิแพ้ จำเป็นต้องเปลี่ยนไปอาศัยอยู่ที่นั่นหรือไม่ และเราสามารถเรียนรู้บางอย่างเกี่ยวกับวิธีที่แบคทีเรียเหล่านี้มีปฏิสัมพันธ์กับผิวหนังอักเสบภูมิแพ้จากการเฝ้าดู วิวัฒนาการของมัน?” ลีเบอร์แมนกล่าว เพื่อตอบคำถามเหล่านั้น นักวิจัยได้คัดเลือกผู้ป่วยอายุระหว่าง 5 ถึง 15 ปี ซึ่งกำลังรับการรักษาโรคเรื้อนกวางระดับปานกลางถึงรุนแรง พวกเขาเก็บตัวอย่างจุลินทรีย์บนผิวหนังเดือนละครั้งเป็นเวลาสามเดือน และจากนั้นอีกครั้งเมื่อเก้าเดือน เก็บตัวอย่างจากหลังเข่าและด้านในของข้อศอก (บริเวณที่พบบ่อยที่สุดที่ได้รับผลกระทบจากโรคเรื้อนกวาง) ปลายแขนซึ่งมักไม่ได้รับผลกระทบ และรูจมูก เซลล์ S. aureusจากแหล่งตัวอย่างแต่ละแห่งได้รับการเพาะเลี้ยงแยกกันเพื่อสร้างโคโลนีมากถึง 10 โคโลนีจากแต่ละตัวอย่าง และเมื่อโคโลนีขนาดใหญ่ก่อตัวขึ้น นักวิจัยจะจัดลำดับจีโนมของเซลล์ ทำให้มีโคโลนีที่ไม่ซ้ำกันเกือบ 1,500 อาณานิคม ซึ่งทำให้นักวิจัยสามารถสังเกตวิวัฒนาการของเซลล์แบคทีเรียได้อย่างละเอียดมากกว่าที่เคยเป็นมา เมื่อใช้เทคนิคนี้ นักวิจัยพบว่าผู้ป่วยส่วนใหญ่ยังคงมีสายเลือดเดียวของS. aureusนั่นคือ เป็นเรื่องปกติมากที่สายพันธุ์ใหม่จะเข้ามาจากสิ่งแวดล้อมหรือจากบุคคลอื่นและแทนที่สายพันธุ์S. aureus ที่มีอยู่ อย่างไรก็ตาม ในแต่ละสายเลือด การกลายพันธุ์และวิวัฒนาการเกิดขึ้นมากมายในช่วงเก้าเดือนของการศึกษา ลีเบอร์แมนกล่าวว่า "แม้จะมีความเสถียรในระดับสายเลือด แต่เราก็เห็นการเปลี่ยนแปลงมากมายในระดับจีโนมทั้งหมด ซึ่งการกลายพันธุ์ใหม่ๆ เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องในแบคทีเรียเหล่านี้และแพร่กระจายไปทั่วร่างกาย" ลีเบอร์แมนกล่าว การกลายพันธุ์เหล่านี้จำนวนมากเกิดขึ้นในยีนที่เรียกว่า capD ซึ่งเข้ารหัสเอนไซม์ที่จำเป็นสำหรับการสังเคราะห์ capsular polysaccharide ซึ่งเป็นสารเคลือบที่ปกป้องS. aureusจากการจดจำโดยเซลล์ภูมิคุ้มกัน นักวิจัยพบว่า2 ใน 6 ของผู้ป่วยที่สุ่มตัวอย่างลึกลงไป เซลล์ที่มีการกลายพันธุ์ของ capD ได้ครอบครอง ประชากรไมโครไบโอมของผิวหนัง S. aureus ทั้งหมด ผู้ป่วยรายอื่นถูกล่า อาณานิคมด้วยสายพันธุ์ที่เริ่มแรกไม่มีสำเนาการทำงานของ capD สำหรับผู้ป่วยทั้งหมด 22 เปอร์เซ็นต์ที่ไม่มี capD เมื่อสิ้นสุดการศึกษา ในผู้ป่วยรายหนึ่ง การกลายพันธุ์ของ capD ที่แตกต่างกันสี่แบบเกิดขึ้นอย่างอิสระในตัวอย่าง S. aureusที่แตกต่างกันก่อนที่หนึ่งในตัวแปรเหล่านั้นจะมีลักษณะเด่นและแพร่กระจายไปทั่วไมโครไบโอมทั้งหมด