ความสามารถในการอุ้มน้ำ

นกทรายตัวผู้เป็นนกเพียงชนิดเดียวที่รู้จักอุ้มน้ำในลักษณะนี้ ขนท้องที่ดัดแปลงเป็นพิเศษของพวกมันคือกุญแจสำคัญ นักวิจัยคนอื่นๆ บันทึกขนท้องที่ไม่ธรรมดาเหล่านี้เป็นครั้งแรกเมื่อกว่า 50 ปีที่แล้ว แต่ที่นี่ด้วยเทคโนโลยีที่ทันสมัย ​​ทีมสามารถสาธิตวิธีการทำงานของขนนกได้ในที่สุด มูลเลอร์และวิศวกรของ MIT ลอร์นา เจ กิบสันมุ่งเน้นไปที่โครงสร้างจุลภาคของขนท้องโดยใช้กล้องจุลทรรศน์อิเล็กตรอนแบบส่องกราด เอกซเรย์คอมพิวเตอร์ขนาดเล็ก กล้องจุลทรรศน์แบบใช้แสง และการถ่ายภาพวิดีโอ 3 มิติ โดยมองอย่างใกล้ชิดที่ก้าน แต่ละอันมีขนาดเพียงเศษเสี้ยวของความกว้างของเส้นผมมนุษย์ และ barbules แต่ละอันมีขนาดเล็กลง ทีมงานได้ขยายขนนกให้ใหญ่ขึ้น โดยสังเกตว่าขนทั้งแห้งและเปียก จากนั้น ในการเคลื่อนไหวที่ละเอียดอ่อนพอๆ กับที่มันสำคัญมาก ขณะที่ขยาย ขนแห้งจะถูกจุ่มลงใน  น้ำ  ดึงออกมา แล้วจุ่มลงไปใหม่ เหมือนกับนกทรายที่แอ่งน้ำ “เมื่อคุณทำงานประเภทนั้น คุณจะหายใจไม่ออก ไม่เช่นนั้นคุณก็ระเบิดมันทิ้งไป” มูลเลอร์กล่าว มูลเลอร์อธิบายโครงสร้างขนนกแต่ละอันว่า "งดงาม" ด้วยส่วนประกอบที่ได้รับการปรับให้เหมาะสมในหลายวิธีในการอุ้มและกักเก็บน้ำ รวมถึงวิธีที่มันโค้งงอ วิธีการที่แท่งก่อตัวเป็นกระจุกคล้ายกระโจมเมื่อเปียกน้ำ และโครงสร้างท่อภายในแต่ละแท่งจับน้ำได้อย่างไร