ลูกเต่าทะเลใช้สนามแม่เหล็กโลกเพื่อนำทางข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกไปและกลับ

ยีนของสิ่งมีชีวิตที่ถ่อมตนนี้สร้างขึ้นในยีนของสิ่งมีชีวิตที่ต่ำต้อยเป็นความสามารถที่โดดเด่นในการตรวจสอบแม่เหล็กโลกและรับรู้สนามแม่เหล็กที่เป็นเครื่องหมายระบุพื้นที่ทางภูมิศาสตร์ที่เต่าต้องเปลี่ยนทิศทางเพื่อให้อยู่ในเส้นทาง นักวิจัยจาก University of North Carolina ที่ Chapel Hill กล่าวว่ากลไกนี้ไม่มีข้อผิดพลาด และลูกฟักไข่บางตัวตายนอกเส้นทางในน่านน้ำที่เย็นกว่า แต่ดูเหมือนว่ากลไกนี้จะทำงานได้เกือบตลอดเวลา ดร. เคนเน็ธ เจ. โลห์มันน์ รองศาสตราจารย์ด้านชีววิทยากล่าวว่า "สำหรับฉันแล้ว หนึ่งในสิ่งมหัศจรรย์ที่ยิ่งใหญ่ของโลกก็คือการที่ลูกเต่าทะเลเข้าสู่มหาสมุทรแล้วว่ายน้ำข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกและกลับออกไปด้วยตัวมันเอง" "ผู้คนสงสัยมานานหลายปีว่าเต่าอายุน้อยนำทางอย่างไรในการอพยพครั้งแรก เพราะดูเหมือนเป็นไปไม่ได้เลย "พวกมันหาทางไปตามเส้นทางอพยพยาว 8,000 ไมล์ที่พวกเขาไม่เคยพบมาก่อนได้อย่างไร ในที่สุดเราก็ใกล้จะเข้าใจแล้วว่าพวกมันทำได้อย่างไร" รายงานเกี่ยวกับการค้นพบนี้ปรากฏในวารสาร Science ฉบับวันที่ 12 ตุลาคม นอกจาก Lohmann แล้ว ผู้เขียนยังเป็นภรรยาของเขา, Dr. Catherine MF Lohmann, อาจารย์สอนวิชาชีววิทยาที่ UNC, อดีตนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษา Dr. Shaun D. Cain ปัจจุบันอยู่ที่ University of Washington และอดีตนักศึกษาปริญญาตรี Susan A. Dodge ซึ่งปัจจุบันเป็นครูโรงเรียนประถม และผู้เชี่ยวชาญด้านเทคโนโลยี เส้นทางการอพยพของคนโง่ในฟลอริดาเป็นไปตามระบบกระแสน้ำวนขนาดมหึมาที่เรียกว่า gyre ในมหาสมุทรแอตแลนติกเหนือ น้ำในวงแหวนค่อนข้างอุ่นและมีอาหารมากมาย แต่นอกวงเวียน สภาพไม่เอื้ออำนวยนัก และเต่าที่หลงทางจากเส้นทางมักตายเพราะความหนาวเย็น เพื่อตรวจสอบว่าลูกเต่าหัวค้อนสามารถแยกความแตกต่างระหว่างสนามแม่เหล็กที่พบในส่วนต่าง ๆ โลก ของไจร์ได้หรือไม่ นักชีววิทยาได้ออกแบบชุดว่ายน้ำขนาดเล็กสำหรับสัตว์ที่ถูกล่ามไว้ด้วยสายเบ็ดกับแขนกลน้ำหนักเบาที่เหวี่ยงไปตามทิศทางที่เต่าว่าย สิ่งมีชีวิตเหล่านี้ซึ่งต่อมาถูกปล่อยสู่มหาสมุทรโดยไม่เป็นอันตราย ไม่ได้สังเกตว่าพวกมันไม่มีความคืบหน้า นักวิจัยทดสอบเต่าที่ไม่เคยอยู่ในทะเลมาก่อนในสระไฟเบอร์กลาสที่เต็มไปด้วยน้ำเค็มล้อมรอบด้วยระบบคอยล์ด้วยคอมพิวเตอร์ ขดลวดสร้างสนามแม่เหล็กคล้ายกับที่พบในสถานที่ต่างๆ ตามเส้นทางอพยพ เมื่อสัมผัสกับสนามแม่เหล็กเช่นเดียวกับที่มีอยู่ทางตอนเหนือของฟลอริดา สัตว์เลื้อยคลานส่วนใหญ่จะว่ายไปทางทิศตะวันออก ซึ่งเป็นทิศทางที่จะพาพวกมันออกไปยัง Gulf Stream ที่ไหลไปทางเหนือ เมื่อสัมผัสกับทุ่งนอกชายฝั่งทางตอนเหนือของสเปน ส่วนใหญ่หันไปทางใต้ และเมื่ออยู่ภายใต้อำนาจแม่เหล็กเช่นนั้นที่ขอบด้านใต้ของกระแสน้ำวนในมหาสมุทรแอตแลนติกเหนือระหว่างแอฟริกาและอเมริกาใต้ ส่วนใหญ่มุ่งหน้าไปทางตะวันตกเฉียงเหนือ ซึ่งเป็นทิศทางที่จะส่งพวกเขากลับบ้านไปยังชายฝั่งของสหรัฐฯ "ผลลัพธ์ของเราเป็นหลักฐานโดยตรงว่าเต่าทะเลอายุน้อยสามารถใช้ประโยชน์จากสนามแม่เหล็กในภูมิภาคเป็นเครื่องหมายนำทางในมหาสมุทรเปิด" โลห์มันน์เขียน "เต่าโผล่ออกมาจากรังพร้อมที่จะตอบสนองต่อเขตข้อมูลเฉพาะด้วยการเคลื่อนไหวโดยตรง การตอบสนองเหล่านี้เหมาะสำหรับการรักษาเต่าอายุน้อยให้อยู่ในระบบไจโรและอำนวยความสะดวกในการเคลื่อนไหวตามเส้นทางอพยพ "กลไกที่คล้ายกันนี้อาจทำงานได้ไม่เฉพาะในเต่าทะเลเท่านั้น แต่ยังรวมถึงผู้อพยพในมหาสมุทรที่หลากหลาย เช่น ปลาและสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในทะเล ตลอดจนนกอพยพบางชนิด"